Epeydir yazmak istediğim bir küfür meselesini düşünürken karşıma bu söz çıktı ve o an, kendi kendime yakalandım bıyık altından gülerken.

Komikti, çünkü yaşadığım enteresan bir diyalog vardı hafızamda hâlâ tebessümle varlığını taze tutan. 

- Sen bana küfür ettin.

- Ben sana küfür etmedim.

- Ettin.

- Etmedim.

- Ettin.

- Ya etmedim arkadaşım! 

İşin aslı, kavgacı olmakla küfürbaz olmak arasındaki ilişkide; başlıktaki gibi dünyanın en keyifli ve ilginç saptamasının yapılmış olmasını, yaşadığım diyalogda geçen "küfür ettin" yüklemesiyle birlikte değerlendirdiğimde felsefi bir tartışmayı kucağımda bulmuş olduğumu hissediyorum.

Elbette bu tartışma, kendi içimde dışarıya kapalı bir monolog tartışmayken genel anlamda tartışmaya açık, enteresan bir kıvama varmış oluyordu böylece.

"Kavga etmek yerine küfür etmeyi seçen ilk insan uygarlığın kurucusuydu." 

Yazımın başlığının tam hâli bu şekilde ve gençliğimizin ilk ateşi düştüğünde sakin bireyler olarak toplum içindeki varlığımıza katkılar sağlayan görüşlerin sahibi Sigmund Freud'a yakıştırılan bir söz olsa da teyit edilmiş bir bilgi değil.

Gerçi ben bu sözü, kimin söylediğine değil anlamındaki yüceliğe bakmıştım; ne şahane bir tahlil ya da durum tespiti de diyerek heyecana gelmişliğimi saklamayacağım. 

Olay şu ki; taş atmak, sopa atmak, mızrak atmak gibi eylemlerle de kullanılan bu sözün türevlerinin hepsinden çıkan ya da çıkardığım sonuç; aslında küfrün şiddetin bir ögesi olarak kullanılmadığı ve bu nedenle medeniyetin keşfinde rol aldığı şeklinde.

Ve hatta küfrün, şiddetin önüne geçebilecek, kavga etmek ya da benzer bir durum yerine diyaloğu bir seçenek olarak gören bir girişim olduğu değerlendirmesi de yapılabilir.  

Bir tür diplomatik girişim yani...

* * * 

Gülmeyin, şaka yapmıyorum fakat belki biraz hiciv yapıyor olabilirim, bunu istiyorum da. 

Başıma gelen hâl, tam sevgili Aziz Nesin'in aktarabileceği türden...

Mavisi ve begonvilleri ile meşhur, denize yakın hayali bir kasabada geçen bu öyküyü sizi güldürebilecek kadar ustaca kelimelere dökebileceğime inandığımda mutlaka kaleme alacağım. 

Ama artık konuyu kapatma zamanı. Son söz olarak:

"Gerçeklik-sonrasını yaşadığımız, yalanın ayıplanmadığı, yalan söyleyenin foyası ortaya çıktığında yüzünün kızarmadığı böyle bir dönemde..." *

Doğrunun teyide muhtaç kalması ne fena! 

Eyvallah.

* Malumatfurus.org sayfasında geçen Mehmet Atakan Foça'nın (teyit.org kurucusu) bir sözünden alıntıdır.